Op naar Bordeaux

De laatste avond vertrekt iedereen dan zenuwachtig huiswaarts, niet goed wetend wat ons te wachten staat. Valies maken, spullen verzamelen, batterijen opladen en ietwat proberen te slapen. Na 's morgens de vracht aan koffers te hebben geïndexeerd en alles te hebben ingeladen in de taxi Renault Kangoo VTI Ieper, is het tijd om naar Brussel te vertrekken. Een hele werkplaats inclusief experiment en crew hijsen zich daar in de bus en vertrekken naar Bordeaux.

Na een nachtje film kijken, en vooral niet slapen, arriveren we tegen 8u in de workshop van Novespace, de eigenaar en uitbater van het vliegtuig waar het over enkele dagen in moet gebeuren. Meteen dan maar de eerste veiligheidscontrole door de personen die we vooralsnog enkel vanuit onze mailbox kenden. Genadeloos worden één voor één de teams op de rooster gelegd en worden problemen met de vinger gewezen. Uiteindelijk is het onze beurt… Ook onze zingende gravitatiedetector krijgt wat opmerkingen. Een laagje waterabsorberende mousse en wat afslijpen van bouten volstaat om definitief goedgekeurd te worden. Gelukkig hadden we onze slijper mee, mèt schijf.

Op diezelfde donderdag, in de late namiddag, is het dan eindelijk zo ver. Het 90 kg zware experiment wordt met man en macht, onder toekijkend oog van een niets sparende zon, (het was daar vlotjes 30°C, en dat begin september… dan maar zonneolie kopen) op zijn plaats gesleurd. Zoals wel te verwachten was duurde het een tweetal uur voor het experiment op de rails gemonteerd was. Weerbarstige afstandshouders, net wel of net niet goed geboorde gaten, West-Vlaamse vloeken… Uiteindelijk, toen ons experiment vast stond, bleek één van de kabels van een ander team onder ons experiment door te lopen. Ware het niet dat we snugger genoeg waren om de stekker los te maken en de kabel eronderdoor te trekken, of onze buren sleepten heel ons experiment naar buiten, voor hun kabel…

Na een dagje te hebben meegedraaid in de voorbereidingsprocedure voor experimenten aan boord van de Airbus A-300, het vliegtuig dat de parabolische manoeuvres zal uitvoeren, hebben we de smaak te pakken en klopt heel het team de nodige extra uurtjes. Van 7h tot 2h, nee niet 14h, bijna twee maal de klok rond wordt er gewerkt. Vrijdag 1 september gaat dan ook volledig op in het fijntunen van het experiment, proefdraaien en software schrijven voor de verwerking van de gegevens. Van 8u tot 18u lopen we de trappen van het vliegtuig op en af, en leggen we uit wat ons experiment doet aan al wie zijn neus in onze, overigens nog steeds naar silicone geurende, bak steekt. Zonder het goed en wel te beseffen worden we ook de lokale werktuiguitleendienst… Andere teams, al dan niet “European” of “Belgian” komen op kousenvoetjes de nodige spullen lenen uit onze mobiele werkplaats. Meestal met als gevolg dat ze een VTI-sticker op hun experiment kregen. Ik vermoed dat die stickers nu zowat in gans Europa zitten.

In de loop van de dag stijgt de spanning, want er zijn nog steeds enkele teams die niet door de veiligheidskeuring geraakt zijn. Niet voor 17u30 in het vliegtuig, betekent “No Flying”.

Tegen de avond worden we onder de niets aflatende organisatie van de campagne naar ons “hotel” Oceana geloodst. Door het ietwat overbezette dagschema waren we er niet echt op voorzien dat een mens ook nog moet eten. Bij gebrek aan inspiratie dan maar spek met eieren en… tefal. Op wat zwarte brokjes anti-aanbaklaag na werkten we ons smakelijke diner naar binnen. Met een volle maag en een weekend voor de deur doken we in de foldertjes. Wat heeft de baai van Arcachon te bieden…

Vorige pagina: RealiserenVolgende pagina: Weekendje Arcachon