Zoals beloofd het vervolgverhaal van onze Ieperse astronauten. De trouwe lezer kent de “Singing Gravitation Detector”-crew waarschijnlijk al: Bertrand Dujardin, Wim Bruynooghe, Stijn Butaye, Ward Calliau, peter “dan nog student industrieel ingenieur en nu al ingenieur en nog steeds bezig” Jonathan Vanpeteghem, oud-leerling van ons IW, en uiteraard de aanstoker leraar-coach Johan Vanbeselaere. Mensen die er toch de eerste keer van zouden horen kunnen nog steeds terecht op onze weblog en site: www.gravitation-sound.be, met heel wat beeld- en videomateriaal! Overigens volledig het werk van de teamleden, zelfs de hosting staat zelfs bij iemand thuis! De vorige Schakel hebben we noodgedwongen qua verslag moeten overslaan wegens zo druk met examens, eindwerken en vooral dit kuitenbijtertje zelf: Zero G.

Toch even kort recapituleren: In januari 2006 werden we uitgeroepen tot laureaat van de wedstrijd “Met je leerlingen in Zero G”. Voor we goed en wel beseften hadden we dát gewonnen wat we tot dan toe voor onmogelijk achtten. Een team en een voorstel tot experiment, in minder dan een week uitgedacht, stond wel degelijk vermeld op het lijstje van winnende teams. Samen met twee Brusselse, twee Franstalige en één andere Vlaamse school begon ook voor ons de klok te tikken. Parallel aan school- én een ander heus nog lopend eindwerk, moest het experiment nu ook effectief worden uitgewerkt, want in september 2006 ging alles naar het Franse Bordeaux, waar man en experiment elkaar hopelijk niet in de steek zouden laten tijdens de negende Student Parabolic Flight Campain van de European Space Agency, ESA, de tegenhanger van de Amerikaanse NASA!