De laatste twee dagen hebben we niets anders gedaan dan gesilicoond. De bak moet waterdicht geraken, en dus moet ieder hoekje en gaatje opgestopt worden. Na ons in de meest ingewikkelde knobbels te hebben gewrongen om met de silicone op de juiste plaats te geraken, en de nodige uurtjes te hebben gewacht, hebben we den bak, zoals we hem heten, opgevuld met water. Om eerlijk te zijn, we hadden niet verwacht dat de bak sneller leeg zou lopen dan dat we hem konden vullen ... de eerste proef resulteerde in "zo lek als een zeef"


Dan maar de boel terug opgedroogd, en achter enkele bussen silicone gereden... na een paar uur plakken en pleisteren zag het er al beter uit (op het vlak van waterdichtheid dan). Jammergenoeg zorgt de zure (?) eigenschap van silicone, samen met de aanwezigheid van water voor het versneld roesten van onze stalen bouten. "ze roesten terwijl ge er staat op te kijken" zou men zeggen. In enkele seconden tijd wordt al het blank staal roestig :-( Dat roest mengt zich dan met de silicone ... het ziet er niet uit ...


Jammergenoeg droogt silicone niet zo bijster snel (die tweecoponentenlijn droogde dan weer te snel (aan je handen)) dus moeten we telkens wachten tot de volgende morgen alvorens we weer water kunnen in de bak kappen.

Ondertussen hebben we ook al de overbodige boutuiteinden afgescheven...


De elektrische installatie begint ook vorm te krijgen. De relais die als hoofdschakelaar dient (met start - stop drukknop) werkt netjes, de zekeringen en diferentieelschakelaar zijn gemonteerd. Glaszekeringen zorgen voor extra bescherming en laagspanning wordt voorzien voor verlichting in de bak.

Nu maar hopen dat we morgenvroeg de waterproef doorstaan. Als dat lukt, dan kan de elektrische installatie terug onder de bak worden gemonteerd, en kunnen we alles in gereedheid brengen voor de eerte test voor het grote publiek. Immers, dit weekend zal ons experiment te bezichtigen zijn in Astrolab Iris.