Weekendje Arcachon

Terwijl we dan toch aan het zweten waren in het meer dan 30° warme Bordeaux, konden we in feite ook best maar eens de buurt gaan verkennen. Ward en Jonathan kwamen met het lumineuze idee om ons barbecuevlees te halen in de dichtstbijzijnde grote supermarkt E. Leclerc. Die lag zo’n 8 km van ons hotel verwijderd, van dichtbij gesproken! De pret was helemaal compleet als je weet dat ons enige vervoer onder de categorie “te voet” viel. Bijgevolg, geen gemakkelijke zaak om de groep van dit nieuwe project te overtuigen. (dat kan ik wel zeggen) Uiteindelijk gingen we toch op stap, zonder kaart, op het gevoel. Na hier en daar de weg gevraagd te hebben, kregen we de supermarkt in ons vizier, en konden we aan terugkeren beginnen denken. Echter, dit keer beladen, met drank, chips, groenten en barbecuevlees voor minstens 6 man (Bertrand alleen al telt voor 6) in de bijpassende grote isolatiezakken. Best dat we een crèmke genuttigd hadden in de Mac Donald vlakbij, hoewel er een paar van ons dat eerst ook niet zagen zitten, maar nu wel bekeerd zijn tot de Mac Donald-kost. Honger en ontbering doen “wonderen”, vooral als je het zelf niet moet betalen ;-)

En hier kwam meester Johan met een nog lumineuzer idee af. Waarom niet het perfecte, vlakke en propere voetpad van de heenreis verlaten en een hoek afsteken langs de kustlijn op de terugweg. Ik kan je zeggen: Nooit meer! Met pak en zak, hebben we minstens 4 km in de drek gelopen. Want algen en zeewier spoelen nu eenmaal aan en beginnen te rotten. Dat vormt een lekker papje, waar je tot je knieën in zakt. Gratis Thalassa therapie met modderbad, kilometers aan een stuk. Daar komt nog bij dat het geheel een geurtje verspreidt dat niet te versmaden is. Uiteindelijk kwamen we zo aan op de barbecue. Let’s Party! We hadden wel direct plaats, da’s dan het voordeel.

Na onze vorige sportieve tocht van zo’n 17 km stappen mochten we niet meer onderdoen. Johan had gehoord van een Duin die ongeveer 140m hoog was en de hoogste van Europa bleek te zijn. Op naar “La Dune de Pyla”! Die lag “ergens aan de overkant”, van de baai waar ons hotel stond.

Ook dit keer gebruikten we geen kaart. We huurden fietsen en vertrokken zoals gewoonlijk, op het gevoel. Tegen de middag waren we nog maar goed en wel vertrokken. Bijgevolg landden we temidden de namiddag in een zalig restaurantje, om de honger wat te stillen. Het uitgebreide menu en de profiterollen als dessert lieten zich smaken en het serveuske liet zich gewillig giechelend fotograferen, of was het de naam van het restaurant die er zonodig op moest? Pas in de late namiddag kwam de 140 m hoge duin, die zeker de moeite waard is om te gaan bekijken, binnen bereik. Tijdens het terug naar beneden rennen, kon je praktisch zweven, zo steil was het. In feite redelijk gevaarlijk om dergelijk riskante trucjes net voor onze vlucht uit te testen… “Maar de steile kant ging sneller dan die trapjes…” In 15 seconden stonden we weer beneden.

Het werd 18h en we zaten op minstens 45 km van ons hotel, toch misschien eens terug naar het hotel gaan. Tegen dik 21 uur stonden we aan het hotel, doodop natuurlijk, en zoals gewoonlijk waren we weer te laat om de locale supermarkt te bezoeken. Noodgedwongen moesten we dan nog de nodige kilometers pedalen naar Andernos. De meeneempizza’s smaakten heerlijk…

Gewoontegetrouw draaiden ook de laptops die avond (eigenlijk in de vroege uurtjes van de maandag, nog de nodige uurtjes in de kamer van Bertrand en Jonathan. Eén ding is zeker, we hebben niet veel uren “verspild” aan slapen. De andere teams dachten dat we dvd’s aan het bekijken waren, tot ze een gat in de nacht, kwamen kijken en zagen dat we bezig waren met programmeren voor onze dataverwerking. In de andere kamer, want we sliepen niet met het gehele team samen, werden de videobeelden van de voorbije dag overgepompt naar de laptop van onze eigenste cameraman Wim. Die West-Vlamingen zijn toch geen gewone hoor!

Ook het ontbijt was meestal speciaal, we hadden een lokaal bakkerijtje gespot en reeds van de eerste dag ging het er als volgt aan toe: 5 jonge gasten en een ietwat al grijzende “jonge gast” komen met kleine oogjes, van de bovenstaande nachtelijke activiteiten, binnen. Madame content met zoveel volk. De eerste bestelt daar een 5-tal koeken en nog wat ander gebak. Madame denkt dat het voor heel de groep is, maar de daaropvolgende nummer twee tot vijf doen het nog eens over. De bakkerij geraakt bijna uitverkocht. Nummer 6, de coach, kan nog wat overschotjes kopen, en de klanten achter ons trekken bleek en zien hun pistolets voor hun neus passeren. Nog maar pas buiten gekomen wordt al dat lekkers in sneltreinvaart naar binnen gewerkt want de bus staat al te wachten. Na de eerste dag wisten we maar al te goed dat het middagmaal niet veel soeps was. Nog nooit in ons leven zoveel “karoten” gegeten.

Vorige pagina: Op naar BordeauxVolgende pagina: Aftellen geblazen